امام علی‌نقی‌الهادی(ع)، امام دهم شیعیان و حق‌جویان راه الهی، در پانزدهمین روز ماه ذی­‌الحجه سال 212 ه.ق. دیدگان جهانیان را به دیدار خود منوّر کردند. این ولادت سراسر برکت در سال 1401 ه.ش. برابر با جمعه 24 تیرماه می­‌باشد.

امام علی‌بن‌محمد‌الهادی(ع) در نزدیک شهر مدینه در روستایی با نام« صریا» چشم به جهان گشودند. ایشان پس از امام جواد(ع)،پدر بزرگوارش، 33 سال امامت و هدایت شیعیان را با استواری و صبر عهده­‌دار بودند. نام مادر امام دهم(ع)، بانو سمانه مغربیه بود. لقب­‌های آن حضرت را نقی، هادی، امین، طیب، ناصح، مرتضی و... ذکر کرده‌­اند. کنیه امام دهم، ابوالحسن بود؛ البته ایشان را «ابوالحسن ثالث» می­‌خواندند.

این امام همام(ع) از ابتدای دوره امامت­‌شان در مدینه اقامت داشتند و نقش حیاتی را در رهبری و هدایت درست شیعیان ایفا نمودند. استقامت امام در انجام رسالت الهیِ امامت چنان مستمر و روشنگرانه بود که حاکمِ وقتِ حکومت عباسیان از موقعیت تأثیرگذار امام(ع) احساس امنیت نمی­‌کرد و ادامه فعالیت امام(ع) را به صلاح تداوم حیات حکومت ظالم نمی­‌دید؛ از اینرو، با تصمیم متوکل عباسی، امام از مدینه به سامراء منتقل شدند.

ایشان در دوره امامت خود اقدامات بنیادین و مهمی را از جهت آماده نمودن امّت اسلامی برای آشنایی با دو امام معصوم بعدی انجام دادند که اهم آن­‌ها به ترتیب ذیل است:

1-  ایجاد آمادگی فکری شیعیان جهت ورود به عصر غیبت(بیان روایات ائمه پیشین، بشارت به ولادت حضرت حجت(ع) ومخفی بودن ولادت‌شان، کم کردن تماس مستقیم با شیعیان،تأیید برخی از کتب فقهی و اصول روایی شیعه،ارجاع سؤالات شیعیان به وکلا و توجیه وکلا نسبت به پرسش‌های شیعیان؛ با توجه به انحرافات و شبهات آن روزگار 2- مبارزه با انحرافات(غالیان و صوفیان) 3- تربیت نیرو و افراد شایسته(با توجه به پراکندگی شیعیان در مناطق مختلف و وجود شبهات و انحرافات و ضرورت پیشبرد اهداف اسلامی 4- تقویت سازمان وکالت 5- تبیین مقام شامخ امامت از طریق زیارت غدیریه و زیارت جامعه.

گردآوری و تنظیم:بیگلری

منابع: