هفت آسمان در دستهای مهربانت بود     هر چند عمری سقف زندان آسمانت بود

تسبیحی از ماه و ستاره بین دستانت      خورشید در سجاده هر شب میهمانت بود

حضرت موسی بن جعفر(علیه‌السلام) پیشوای هفتم شیعیان، هفتم ماه صفر سال ۱۲۸ یا ۱۲۹ ه.ق. در حجاز، در یکی از روستا‌های بین مکه و مدینه به نام «اَبواء» متولد شدند. پدرشان امام ششم حضرت صادق (علیه‌السلام) و مادر گرامیشان هم حضرت حمیده معروف به حمیده البربریه، اهل بربر (مغرب) یا اندلس (اسپانیا) بوده است. نام شریفشان«موسی» است و به علت کثرت حلم، فرو خوردن خشم و صبر بر مشقات ، به «کاظم» و به جهت شدت زهد، به «عبد صالح» مشهور بودند. امام موسی بن جعفر (علیه‌السلام) در ۲۵ رجب المرجب سال ۱۸۳ هجری قمری و در سن ۵۵ سالگی، به دستور هارون الرشید و به دست مردی ستمکار به نام سندی بن شاهک (با خرماى زهر آلود) در زندان بغداد مسموم شده و به شهادت رسیدند و حرم مطهرشان در شهر کاظمین درجوار مرقد نوه معصومشان، حضرت جواد(علیه‌السلام) زیارتگاه و ملجاء رهروان و شیعیان می‌باشد. امام (علیه‌السلام) سال‌ها در زندان حکومت ستم پیشه عراق شکنجه شدند. آن حضرت با صبر جمیل و بی مثالشان، دوران سخت اسارت را تحمل کردند و پیوسته در راه خدمت به مردم کوشیدند و پیام‌های لازم را به ملاقات دهندگان خود می‌دادند و سعی می‌کردند از طریق آنها به تبیین احکام اسلام و انتقال احکام اسلام و تعالیم دین به مردم می‌پرداختند. دوران امامتشان کمی بیش از 35 سال به طول انجامید. امامت ایشان با حکومت چند تن از خلفا عباسی از جمله منصور دوانیقی، محمد عباسی، هادی عباسی و هارون الرشید مصادف بود. نشر فقه جعفری و اخلاق و تفسیر و کلام که از زمان امام محمدباقر (علیه‌السلام) و امام جعفرصادق (علیه‌السلام) آغاز و عملی شده بود، در زمان امام موسی کاظم (علیه‌السلام) نیز به پیروی از سیره نیاکان بزرگوارش همچنان ادامه داشت، تا مردم بیش از پیش به خط مستقیم امامت و حقایق مکتب جعفری آشنا گشته و این مشعل فروزان را از ورای اعصار و قرون به آیندگان برسانند. امام در حدیثی عبرت آموز فرموه اند: «هر که خشم خود را از مردم باز دارد، خداوند عذاب روز قیامت را از او باز می دارد».