امام موسی کاظم(ع) در بیستمین روز از ماه ذی‌الحجه سال 127 یا 128 ه.ق. چشم به جهان گشودند. امام کاظم (ع) پسر بزرگوار امام صادق (ع) هستند. نامگذاری ایشان به کاظم به سبب فرو بردن خشم خود است. این امام بزرگوار مدت ۳۵ سال هدایت مردم را با تلاش مداوم و در حالیکه در زندان به سر می‌بردند، به وضعیت مطلوب رساندند. مزار ایشان در حرم کاظمیه در شمال‌غربی شهر بغداد، مأمن دل‌شکستگان و عاشقان حضرتش است.
مهم‌ترین و معروف‌ترین لقب امام هفتم(ع)، «کاظم» است. کظم در لغت عرب به معنی «بیرون آمدن نَفَس» است. کَظوم کسی است که نَفَس خود را حبس می‌کند و در واقع کنایه از سکوت است؛ به این سبب، کاظم به معنی فرو خورنده خشم و غضب می‌باشد. عالم،صالح، باب‌الحوائج، صابر، امین و زین‌المجتهدین دیگر القاب آن حضرت است. مهم‌ترین کنیه آن حضرت «عبدصالح» و «ابوالحسن» است.فرزند امام ششم(ع) در میان اهل حدیث، به «ابوالحسن اول» معروف هستند.
امام موسی کاظم (ع)، با این که وضعیت مالی امام جعفر صادق(ع) پدر بزرگوارشان، خوب بود و لذا ایشان می‌توانستند راحت و بی‌غم زندگی کنند و بدون دغدغه مالی روزگار بگذرانند، امّا در جوانی در مزرعه پدر کار می‌کردند و با دیگر کارگران، دوش به دوش، در برابر آفتاب به کشاورزی می‌پرداختند. شایان ذکر است این امر سبب نمی‌شد که امام(ع) از شرکت در مجالس درس و تعلیم پدر باز بمانند و یا در اهتمام به انجام دیگر وظایف‌شان کوتاهی کنند.
امام موسی کاظم(ع) پس از پدرشان، نهضت علمی علوی را پیشبردند و پیروانشان را که پراکنده شده بودند، از نو گرد هم آوردند و به مجلس درس آن‌ها سر و سامان دادند؛ البته وضعیت برای این اقدام امام مساعد نبود، اما امام هفتم(ع) از هر فرصت و امکانی برای تحقق این هدف بهره می‌شدند و لحظه‌ای از تلاش و کوشش باز نایستادند و در راه تکامل جنبش علمی و نهضت فرهنگی اسلام تلاشی بی‌وقفه کردند. ثمره کوشش امام در راه تربیت مبلغان اسلام ناب، حضور صدها محدّث، مفسر و مبلّغ در عرصه تعلیم و تربیت بود که کمک بسیاری در حفظ و زنده ماندن مکتب تشیع کرد و حرکت آن را تداوم بخشید.
امام موسی کاظم (ع) هم مانندجد بزرگوارشان، امام سجاد(ع) در قالب دعاهایی به هدایت و آموزش مردم می‌پرداختند. نمونه خواندنی این روش را در دعاهای ماه رجب می‌بینیم. آن حضرت در دعاها و اعمال ماه رجب نوع زندگی مطلوب و هدفمند را به زیباترین بیان به تصویر کشیده‌اند: «خدایا، از تو می‌خواهم که زندگی مرا، زندگی پاک و پاکیزه‌ای قرار دهی، به من گشایش و فراخی و نیز آزادی و ر هایی عنایت کنی. به من آن زندگانی بخشی که در آن امنیّت و تندرستی همراه با فروتنی و قناعت و سپاسگزاری باشد و عافیت و پرهیزکاری و پایداری در آن موج زند». بر اساس همین دیدگاه، با بیانی الهام گرفته از وحی الهی، در سفارش به مناجات و عبادت خداوند می‌فرمایند:" بکوشید که اوقات خود را به چهار بخش تقسیم کنید: بخشی را برای مناجات با خدا، بخشی را برای امور زندگی، و ساعتی را برای معاشرت با دوستان و افراد مطمئن؛ کسانی که عیب‌های شما را به شما بشناسانند و در نبود شما، دوستدار شما باشند و بخشی را هم برای تفریحات و لذت‌های حلال خالی کنید که به وسیله این تفریحات حلال است که می‌توانید سه برنامه قبلی را درست انجام دهید".
دبیر خبر دفتر مرکزی کل کشور:بیگلری
منابع:
yun.ir/tvlp24
yun.ir/un90m4
