زیبنده شدن به چهارم مرداد به ولادت خجسته‌ی دهمین اسوه‌ی عصمت، امام هادی(ع)
دوشنبه4 مرداد ۱۴۰۰ مقارن با ۱۵ ذی الحجه ۱۴۴۲ روز میلاد حضرت هادی، دهمین ستاره‌ی سفینه‌ی هدایت و ولایت میباشد.
امام هادی امام دهم ما شیعیان اسلام است ایشان در نیمه ذی‌حجه سال ۲۱۲ هجری قمری متولد شده‌اند. پدر آن حضرت، امام محمد تقی، جوادالائمه (ع ) و مادرشان سمانه، یکی از بانوان درست کردار و پاکدامن آن عصر بودند. ایشان نوه ارجمند هشتمین امام شیعیان، امام رضا(ع) هستند. همسرشان بانویی به نام سوسن یا سلیل بود و در منابع نام پنج فرزند را به امام دهم انتساب داده‌اند. القاب بامسمّای آن حضرت بسیارند و نجیب، مرتضی، هادی، نقی، عالم، فقیه، امین، مؤمن، ناصح، مفتاح و طیب از القاب معروفشان در بین شیعیان است. شب‌ها اوقات امام (ع ) پیوسته به نماز، طاعت، تلاوت قرآن و نیایش به درگاه معبود سپری می‌شد.
امام هادی(ع) از کودکی طالب کسب علم و کمال انسانی بودند. آنچه اشتیاق امام را بیش از پیش برای آشنایی با معرفت وحیانی و بشری برمی‌انگیخت، گفتگوهای امام هادی با پدر بزرگوارشان بود. منزل آن حضرت بهترین مکان پاسخگویی به سؤالات و مشکلات مردم بود. این میزان از مراجعه‌ی گسترده‌ی امّت اسلام، به سبب توانایی امام دهم(ع) در انجام وظیفه‌ی الهی هدایتگری خود به عنوان یک الگوی انسانی کامل بود. در هنگام شهادت امام جواد(ع) حضرت هادی(ع) هشت سال بیشتر نداشتند که مسؤولیت سنگین امامت به دوش وی قرار گرفت. امام با امداد غیبی و اتصال به چشمه علم وحیانی، با تمام وجود، پس از پدر والاگهر خود، امام جواد(ع)، به مدّت 33 سال یعنی تا سن 41 سالگی پیشوایی معنوی و امامت امّت مسلمان را بر عهده داشتند.
امام هادی (ع) از آغاز امامت ساکن شهر مدینه بودند و در مدت سکونتشان در این شهر نقش بسیارتأثیرگذاری را در هدایت شیعیان و مسلمین ایفا کردند؛ حاکم وقت، متوکل عباسی، که از حسن نظر و اقبال مردم مدینه نسبت به امام(ع) احساس خطر می‌کرد دستور انتقال امام را از مدینه به سامراء به قصد اعمال فشار و تشدید کنترل بر امام(ع) داد. مأمور ابلاغ و اجرا این فرمان حکومت جور، یحیی بن هرثمه بود. وی پس از انجام مأموریتش در وصف شخصبت والای دهمین ستاره امامت علوی چنین سخن گفته است: " چیزی جز بزرگواری، ورع، زهد و شجاعت در او نیافتم ".
حضور امام در سامرا روز به روز بر عظمت مقام و احترام ایشان در مسلمانان و حتی درباریان عباسی افزود تا آنجا که متوکل تاب نیاورد و فرمان به قتل امام(ع) داد، گرچه خود پیش از اجرای نقشه مذبوحانه‌اش به هلاکت رسید. امام(ع) در ماه رجب سال ۲۵۴ ه.ق. در شهر سامراء به دست «معتز عباسی» (خلیفه وقت) مسموم شدند و به مقام شهادت نائل شدند. مزار امام هادی(ع) در شهر سامرا قرار گرفته است که به علّت آرمیدن در جوار فرزندشان، امام حسن عسکری(ع)، حرم عسکریین خوانده می‌شود و از زیارتگاه‌های شیعیان جهان در عراق میباشد.
امام هادی(ع) در طول مدت امامتشان به منظور هدایت احسن مسلمین، تمهیدات مدبّرانه‌ای را به کار بستند که این موارد را می‌توان از مهم‌ترین آنها دانست: ایجاد آمادگی فکری شیعیان جهت ورود به عصر غیبت (بشارت به ولادت مخفیانه‌ی حضرت مهدی(ع)، کاستن ارتباط مستقیم با شیعیان و تماس از طریق نامه و نمایندگان، بازگویی روایات مرتبط با عصر غیبت امام دوازدهم)، مبارزه با انحرافات( گروه‌های غالیلن و صوفیان)، تربیت نیرو و افراد شایسته جهت پیش برد اهداف اسلامی( با توجه به پراکندگی شیعیان در مناطق مختلف و وجود شبهات و انحرافات)، تقویت سازمان وکالت( با توجه به لزوم حفظ ارتباط بین رهبری با امّت و پراکندگی شیعیان در اقصی نقاط بلاد اسلامی و هجمه‌ی خفقان عباسی ) و تبیین مقام شامخ امامت از طریق زیارت غدیریه و زیارت جامعه.
امام هادی(ع) که به جدّ برای تربیت الهی امّت اهتمام می‌ورزیدند در کلام گوهر بار خویش با مذمّت برخی رذایل اخلاقی، به آثار شوم آنها اشاره دارند:« حسد، نیکویی‌ها را نابود سازد، و دروغ، دشمنی آورد، و خود پسندی مانع از طلب دانش و خواهان خواری و جهل گردد، و بخل ناپسندیده‌ترین خلق و خوی است، و طمع خصلتی ناروا و ناشایست است ». تمام این صفات نکوهیده تأثیرات مخرّب حتمی دارند به ویژه طمع که نتایج زیانباری مانند نیازمندی، رنج، درماندگی عقل از تشخیص صحیح، تباهی حکمت، یقین، توکل و در نهایت از بین رفتن دین را به دنبال دارد و همچنین موجب نفاق، حرام خواری، ازبین رفتن جوانمردی و حیا و آبرو، تجمل گرایی و اختلاف در جامعه به خصوص از منظرعملکرد مسؤولین و نادیده گرفتن حق عموم مردم می‌گردد.
گردآوری: اعظم بیگلری
منابع:
گزارش