با غبارروبی دلهایمان، آراسته به مهمانی ماه رحمت الهی وارد شویم.

 ماه رمضان، نهمین ماه قمری و ماه نزول قرآن بر پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) می­باشد. خداوند در قرآن کریم، به صراحت کسانی را که ایمان آورده‌اند به گرفتن روزه در این ماه دعوت کرده است. 

در وقت سحر، نوای ملکوتی « یاأَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیَامُ کَمَا کُتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِن قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ » مرا به خود آورد و آنگاه قلبم با خود زمزمه کرد:

رمضان آمد و آهسته صدا کرد مرا      لایق  سفر  شهر خدا کرد مرا

من خطاکردم و او مهر و وفا کرد مرا     همرهى تابه لب آب بقاکردمرا

ماه رمضان، نهمین ماه قمری و ماه نزول قرآن بر پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) می­باشد. خداوند در قرآن کریم، به صراحت کسانی را که ایمان آورده‌اند به گرفتن روزه در این ماه دعوت کرده است. در اسلام این ماه به عنوان مبارک­‌ترین ماه سال و  میهمانی خدا شناخته می‌شود. ریشه کلمه رمضان از رمض به معنی داغی سنگ در اثر شدت حرارت تابش خورشید و به معنی شدت گرما می‌باشد. در بیان علت نامگذاری این ماه، آمده است: چون در لغت قدیم، اسامی ماه‌ها را به نام آن زمانی از سال که در آن قرار داشته، نامگذاری کرده اند و رمضان در موقع نام گذاری، هنگام تندی حرارت گرما واقع شده بود( لسان العرب، ج.7، ص160). در قرآن کریم آیات برخی سوره­ها مانند بقره( آیه 183 تا 188و 196)، مجادله(3و4) و مائده(89 و 95) از روزه و ماه مبارک رمضان و احکام آن سخن گفته است. کلمه ماه رمضان تنها یکبار در قرآن در آیه­‌ی 185 سوره بقره آمده است:« شَهْرُ رَمَضانَ الَّذی أُنْزِلَ فیهِ الْقُرْآنُ هُدیً لِلنَّاسِ وَ بَیِّناتٍ مِنَ الْهُدی وَ الْفُرْقانِ». قرآن, روح ماه رمضان است؛ از این رو، ارزش و عظمت آن را چند برابر کرده است. تلاوت آیات با عظمت کلام الله  همراه با توجه، تدبر و عمل ضمن روزه‌داری در روایات بسیار توصیه شده است تا انس حقیقى با قرآن محقق گردد. در این دسته از آیات، خطابات مطرح شده دو گونه است: 1) آیاتی مانند آیه 183 سوره مبارکه­ بقره که عبارت «یا ایها الذین آمنو» آمده است یعنی ای کسانی که ایمان آورده‌اید، فقط برای شما می‌گویم. 2) اما در آیه 185 همین سوره، خداوند خطاب می کند «للناس» که مردم کل دنیا را شامل می­شود ازهر قومیتی، هر زبانی، هر مملکتی که باشند و در ادامه می‌فرماید قرآن دلایلی روشن‌تر از هدایت می‌باشد و مایه جدایی حق از باطل است. به بیان و گواه قرآن، اصلی­ترین ثمره­ی معنوی روزه، ایجاد تقوا می­باشد. روزه، فرد و جامعه را از شرّ و فساد محفوظ می‌دارد و در انسان شرایط خویشتن‌داری را ایجاد می‌کند. بی‌شک روزه حفاظی مطمئن  در مقابل شرّ و فساد است زیرا وقتی کسی روزه دارد سعی می­کند دروغ ‌نگوید، غیبت و تهمت نزند، خود را از حرام دور نگه دارد تا  با کسب رضای پروردگار خود را به درجه متقیّان برساند. بی‌­تردید زمانی که  شخصی بتواند خود را از شرّ نفس مصون دارد آنگاه جامعه هم از شرّ او در امان خواهد بود، بنابراین در جمع متّقین جای می­گیرد، و این معنی از جمله «لعلکم تَتَّقون» استفاده می‌شود زیرا کلمه «لَعَلَّ» معنی آمادگی و مهیّا شدن را می­رساند. به بیان بهتر، بزرگترین درس ماه رمضان، خودسازی است. اوّلین و مهم ترین قدمِ خودسازی هم این است که انسان به خود و به اخلاق و رفتار خود با نظر انتقادی نگاه کند. حضرت محمد(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) درباره میزان برکت و رحمت حق تعالی در این ماه می­ فرمایند: « اگر بنده «خدا» میدانست كه در ماه رمضان چیست [ چه برکتی وجود دارد] دوست می­‌داشت که تمام سال، رمضان باشد