قمربنی‌هاشم، صدرنشین سپهر حماسه و صولت اخلاص
امروز دوشنبه، شانزدهم اسفند 1400 مصادف با میلاد عباس‌بن‌علی(ع)، قمر بنی هاشم، علمدار کربلا، آن مرد اهل یقین و یار باصولت اباعبدالله(ع) می‌باشد.
چهارم شعبان، سالروز ولادت پرچمدار بزرگ کربلا، حضرت ابوالفضل العباس(ع) است. ماه بنی‌هاشم در سال 26 ه. ق. در مدینه دیده به جهان گشودند. وی اولین فرزند امّ البنین(س)، بانوی با معرفت و حق‌شناس، و حضرت علی(ع) بودند. این نوزاد بسیار زیبا بود به طورى که وى را قمر بنى هاشم نامیدند و به ماه شب چهارده تشبیه کردند و حضرت علی او را به نام عباس نام نهاد. به این علت که عباس هم به معناى شیر شرزه و خشمگین و هم به معناى چهره گرفته است؛ زیرا که ایشان نسبت به ظالمان چهره‌اى خشمگین داشتند.
حضرت عباس(ع) در دوران کودکی از دانش، زهد، تقوا، ایثار، عبادت و شجاعت پدر عزیزالقدر خویش ـ که نماد بی‌مانند کمال بشر است ـ الهام گرفت و کوشید خود را آنگونه تعلیم نماید که ایده‌آل و مطلوب پدری بزرگوار چون مولا علی(ع) است.
حضرت عباس(ع) ویژگی‌ها و فضایل بسیاری دارند که القاب و کنیه‌های آن حضرت، بیانگر آن‌ها هستند. ماه بنی هاشم، از جمال او حکایت دارد. سقای کربلا، از فداکاری وی در رساندن آب به اهل بیت(ع) حکایت دارد. قهرمان علقمه و پرچمدار کربلا، شجاعتش را بازگو می‌کند. پاسدار حرم، گواه جانبازی او در راه اهل بیت(ع) است. باب‌الحوایج، شکوه او را نزد خداوند، نشان می‌دهد و عبد صالح، از عظمت معنوی حضرت عباس(ع) حکایت دارد.
امام سجاد(ع) که خود در کربلا حضور داشتند و شاهد فداکاری‌های عمویشان بودند، درباره‌ی حضرت عباس (ع) می‌فرمایند: «خداوند، عمویم عباس را رحمت کند که با ایثار و جانبازی، در راه برادرش جانبازی کرد تا آن که دست‌هایش قطع شد و خداوند به جای آن، دو بال به او داد که با آن‌ها به همراه فرشتگان در بهشت پرواز کند؛ همانگونه که برای جعفربن‌ابوطالب قرار داده شد. عباس را در پیشگاه خداوند منزلتی است که در روز قیامت، همه‌ی شهدا به آن غبطه می‌خورند » .
حضرت ابوالفضل(ع)، محافظ نام‌آور حماسه‌ی کربلا هستند. عباس اختر شجاعت و فرزانگی است که پرچم خونین انقلاب حسینی را برای همیشه بر فراز قلل مرتفع تاریخ، به اهتزاز درآوردند. پرچم‌داری که ولادتش، طلیعه‌ی آگاهی، ایمان، دلاوری و آزادگی است. او بیرقدار فریادگری است که در دشت نینوا بر شب تار ظلم تاخت و هیمنه‌ی دروغین تیرگی‌ها را درهم ریخت. والا برادری که با ایثار جانش با حسین(ع) مواسات ورزیدند و خود را فدای برادر کردن. حضرت ابوالفضل(ع)، پرچمدار لشکر اخلاص و شهادت، مظهر دلدادگی به معبود، و نمود مجسمی از یک انسان کامل است.
او به پیمانی که با خداوند برای حفظ بیعت خود با برادر، راهبر و امامش بسته بود، وفادار ماند و اسلام خود را در تسلیم خلاصه کردند؛ تسلیم در برابر خدا و در برابر ولیّ امر مسلمانان و با آگاهی در راه تسلیم، گام نهادند و هرچه درتوان داشتند در طَبَق اخلاص، تقدیم راه امام خود کردند؛ بی‌شک نتیجه‌ی آگاهی کامل و ایمان خالص، همین است.
ابوالفضل(ع) در روز عاشورا، عزت نفس و خویشتنداری را با تمام ابعاد و آفاقشان مجسم ساختند. امویان به شرط کناره‌گیری از اردوی برادرش، وعده‌ی فرماندهی کل قوا به او دادند، ولی ایشان بر این وعده‌ی آنان تمسخر زدند و با شوق و اخلاص به سوی لشکرگاه برادر شتافتند و در راه دفاع از دین و آزادگی، جان خود را فدا کردند.
حقیقتا حضرت عباس(ع) در ستیز با دشمن، سنگ تمام گذاشت. با بدنی جراحت‌دیده دستهای‌شان قطع شد. دشمن عمود آهنین بر فرقش زدند و تیر به چشم و مشک آب او رسید. کشت و کشته شد، ولی جهاد با نفس برای او ارزشمندتر بود؛ زیرا با لب تشنه، آب را تا نزدیک دهان آوردند. آنگاه از لب تشنه‌ی برادر و کودکان تشنه‌اش یاد کردند و آب را بر روی شریعه ریختند که نشاندهنده‌ی جهاد حضرت عباس(ع) با نفس خویش است.
گردآوری و تنظیم: بیگلری
منابع:
گزارش